Στο Dapu της Κίνας, αγροτική περιοχή στην καρδιά των κινεζικών σιτοβολώνων, μία Κινέζα αγρότισσα καλλιεργεί στάχυα που η ίδια δεν θα τολμούσε ποτέ να χρησιμοποιήσει για τροφή.
Εργοστάσιο χημικών κοντά στη φάρμα της, ρίχνει τα απόβλητά του κατευθείαν στην τοπική αρδευτική λίμνη, όπως η ίδια λέει, και τη μετατρέπει σε ένα φθορίζον μπλε υγρό που θυμίζει αντιψυκτικό. Περπατώντας στους κοντινούς ορυζώνες, ορισμένοι αγρότες εμφάνισες παράξενες φουσκάλες στα πόδια τους.
«Τίποτα δεν βγαίνει από αυτά τα φυτά», λέει η αγρότισσα. Καλλιεργεί ρύζι το οποίο δεν μπορεί να πουληθεί λόγω της χαμηλής του ποιότητας, αλλά το χρησιμοποιεί για να διεκδικήσει τις αποζημιώσεις που χορηγούν οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου ως αντισταθμιστικά μέτρα για τη ρύπανση της περιοχής.
Αλλά το ποσό είναι μικρό σε σχέση με τα έσοδα που είχε όταν το έδαφος ήταν καθαρό, λέει εκείνη. «Τα φυτά μοιάζουν ζωντανά αλλά στην πραγματικότητα είναι νεκρά μέσα τους»., προσθέτει.
Οι εμπειρίες αυτές όπως των αγροτών στο Dapu, στην επαρχία Χιουνάν στο κέντρο της Κίνας, αποκαλύπτουν το ολοένα και μεγαλύτερο «μέτωπο» που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα στην προσπάθειά της να περιορίσει τη ρύπανση.
Για χρόνια, σημειώνει η εφημερίδα Wall Street Journal, η προσοχή της κοινής γνώμης ήταν στραμμένη στον κακής ποιότητας αέρα και τα μολυσμένα νερά που αποτελούσαν «πληγή» για τις ολοένα αναπτυσσόμενες πόλεις της Κίνας.
Ωστόσο πρόσφατες αναφορές ανέδειξαν την έκταση της ρύπανσης και εκτός αστικών περιοχών, στην ύπαιθρο και τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
Ερευνητές που συνεργάζονται με το κινεζικό κράτος υποστηρίζουν πως σε ποσοστό από 8 έως 20% η καλλιεργήσιμη γη της Κίνας ενδεχομένως να έχει μολυνθεί με βαρέα μέταλλα- δηλαδή από 25 έως 60 εκατομμύρια εκτάρια. Απώλεια ακόμα και του 5% της γης αυτής θα ήταν καταστροφική, λένε, καθώς η καλλιεργήσιμη έκταση θα έπεφτε κάτω από την «κόκκινη γραμμή» των 296 εκατομμυρίων εκταρίων που είναι αναγκαία να καλλιεργούνται για να τραφεί ο πληθυσμός των 1,35 δισ. ανθρώπων.
Η «τοξική» εξέλιξη των αγροτικών περιοχών της Κίνας αποδίδεται σε δύο τάσεις, λένε οι περιβαλλοντολόγοι: αφενός την επέκταση των βιομηχανιών που ρυπαίνουν σε απομακρυσμένες περιοχές και σε απόσταση ασφαλείας από τα πληθυσμιακά κέντρα, αφετέρου την εντατική χρήση χημικών λιπασμάτων προκειμένου οι καλλιέργειες να ανταποκριθούν στις ολοένα αυξανόμενες τροφικές ανάγκες της χώρας. Τις αλλαγές αυτές επιτάχυνε ο ταχύς ρυθμός αστικοποίησης σε μία χώρα όπου το 2012, για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της, καταγράφηκαν περισσότεροι πολίτες να ζουν στα αστικά κέντρα παρά στις αγροτικές περιοχές.
«Τίποτα δεν βγαίνει από αυτά τα φυτά», λέει η αγρότισσα. Καλλιεργεί ρύζι το οποίο δεν μπορεί να πουληθεί λόγω της χαμηλής του ποιότητας, αλλά το χρησιμοποιεί για να διεκδικήσει τις αποζημιώσεις που χορηγούν οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου ως αντισταθμιστικά μέτρα για τη ρύπανση της περιοχής.
Αλλά το ποσό είναι μικρό σε σχέση με τα έσοδα που είχε όταν το έδαφος ήταν καθαρό, λέει εκείνη. «Τα φυτά μοιάζουν ζωντανά αλλά στην πραγματικότητα είναι νεκρά μέσα τους»., προσθέτει.
Οι εμπειρίες αυτές όπως των αγροτών στο Dapu, στην επαρχία Χιουνάν στο κέντρο της Κίνας, αποκαλύπτουν το ολοένα και μεγαλύτερο «μέτωπο» που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα στην προσπάθειά της να περιορίσει τη ρύπανση.
Για χρόνια, σημειώνει η εφημερίδα Wall Street Journal, η προσοχή της κοινής γνώμης ήταν στραμμένη στον κακής ποιότητας αέρα και τα μολυσμένα νερά που αποτελούσαν «πληγή» για τις ολοένα αναπτυσσόμενες πόλεις της Κίνας.
Ωστόσο πρόσφατες αναφορές ανέδειξαν την έκταση της ρύπανσης και εκτός αστικών περιοχών, στην ύπαιθρο και τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
Ερευνητές που συνεργάζονται με το κινεζικό κράτος υποστηρίζουν πως σε ποσοστό από 8 έως 20% η καλλιεργήσιμη γη της Κίνας ενδεχομένως να έχει μολυνθεί με βαρέα μέταλλα- δηλαδή από 25 έως 60 εκατομμύρια εκτάρια. Απώλεια ακόμα και του 5% της γης αυτής θα ήταν καταστροφική, λένε, καθώς η καλλιεργήσιμη έκταση θα έπεφτε κάτω από την «κόκκινη γραμμή» των 296 εκατομμυρίων εκταρίων που είναι αναγκαία να καλλιεργούνται για να τραφεί ο πληθυσμός των 1,35 δισ. ανθρώπων.
Η «τοξική» εξέλιξη των αγροτικών περιοχών της Κίνας αποδίδεται σε δύο τάσεις, λένε οι περιβαλλοντολόγοι: αφενός την επέκταση των βιομηχανιών που ρυπαίνουν σε απομακρυσμένες περιοχές και σε απόσταση ασφαλείας από τα πληθυσμιακά κέντρα, αφετέρου την εντατική χρήση χημικών λιπασμάτων προκειμένου οι καλλιέργειες να ανταποκριθούν στις ολοένα αυξανόμενες τροφικές ανάγκες της χώρας. Τις αλλαγές αυτές επιτάχυνε ο ταχύς ρυθμός αστικοποίησης σε μία χώρα όπου το 2012, για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της, καταγράφηκαν περισσότεροι πολίτες να ζουν στα αστικά κέντρα παρά στις αγροτικές περιοχές.
